Het dagboek van een Shiba Inu

   Dit is het vervolg van het dagboek van een Shiba Inu. De lotgevallen van Sherpa Kenzo Dandjo Tefrhe

   2006

Woef, Hier ben ik weer. Ik ben nu in de overgang van puber naar volwassen en naarmate het jaar vordert begin ik te ontdekken dat ik met mijn ijzige blik en koelbloedige karakter de baas ben over alle honden.
De jongeren moeten zich aan mij onderwerpen en de ouderen hebben zich er maar bij neer te leggen. Nu ben ik niet gek hoor, voor de meeste te grote en gevaarlijke honden ga ik wel opzij, maar ze moeten wel weten dat ik er ben. Mijn Bazen hebben het daar moeilijk mee. In het begin was het nog leuk, maar nu ik dit schrijf neemt het voor hun dusdanige vormen aan dat ze plannen maken om me "te laten helpen" 't zal mij benieuwen wat dat inhoudt…. De winter ben ik goed doorgekomen Ik heb een aardige harem om mij heen verzameld en heb het daar behoorlijk druk mee. Ik moet die vrouwtjes allemaal beschermen tegen de boze buitenwereld en dat doe ik met veel enthousiasme. Als de buren langskomen met hun twee schatten moet ik even kusjes uitdelen en laten zien dat ik er ben. Voor de mensen die ik heb leren kennen in de begintijd toen ik nog een puppy was maak ik nog steeds een uitzondering. Ook al heb ik ze maanden niet gezien, ze horen bij de belangrijke mensenvrienden in mijn leven. Met Noa wordt het steeds moeilijker, wat een bitch zeg die terrier, soms is ze heel lief maar meestal pakt ze mijn speeltjes af als ik met de baas aan het spelen ben en standvastig als ze is. Bij het touwtrekken en beerscheuren laat ik haar meestal winnen, veel te fanatiek.

Er is niet veel te zeggen over de winter, af en toe een sneeuwbuitje. Heerlijk is dat te ravotten in die witte massa. De baasjes gaan dan extra vaak uit om mij al dat moois te laten zien. In het voorjaar is er een en al bedrijvigheid, de koffers worden weer gepakt en dat betekent dat de baasjes weer op pad gaan, met die versleepbare hut zeker. Maar naarmate de tijd vordert, een sleurhut zie ik niet. Ik wordt weggebracht naar de bazin van Noa een leuk baasje waar ik het net zo goed kan vinden als bij mij thuis. En alle speeltjes gaan mee en mijn bed, dus het zal wel een tijdje duren.

De bazen gaan naar een ver oord en blijven lang weg. Geen idee waarnaar toe en waarom, maar het maakt mij niet uit. Ik ben een hond en heb geen vakantie nodig.
De bazen zijn overigens naar het huwelijk van hun oude buurjongen gegaan en dat was inderdaad ver weg een goede gelegenheid om er een vakantie aan vast te knopen. U kunt de reis in verslag en foto's terugzien op een van de vele andere websites van mijn baas. Ik heb daar niet veel mee, maar als ze met veel genoegen de foto's terugzien hoor ik af en toe junglegeluiden die mijn oerinstincten naar boven brengen. Brulapen zeggen ze dan als ik ze probeer weg te blaffen.

De bazen blijven lang weg, net iets te lang, op een avond moet de vakantiebazin weer een moeilijke manoeuvre uithalen, ze klimt op een keukentrapje en gaat net iets te hoog staan en … valt. We schrikken ons rot en staan aan de grond genageld als ze met veel gekerm weer overeind probeert te komen. We zijn diep onder de indruk, maar wat kunnen we doen… De bazin kan gelukkig de telefoon bereiken en belt om hulp. Wat er verder gebeurd laat zich raden er komen allerlei vreemde mensen die ons uitlaten. De volgende dag komt Marjolijn ons ophalen en dat betekent weer feest. Als ik Carvik en Chinook zie dan moet ik even laten zien dat ik de baas ben over Chinook en die is zo aardig geworden (want dat weet ik niet, maar hij is al "geholpen"). Ravotten tot we doodop neervallen. Chinook is twee keer zo zwaar dus ik moet altijd het onderspit delven, maar het is wel een feest.

Na een paar dagen komen de bazen ons weer ophalen, wat jammer ik had nog best even willen blijven om te feesten.
Thuis gekomen komt ook Noa weer langs zonder haar baasje, want die heeft haar pols verbrijzeld en moet revalideren en zolang is Noa onze gast en moet ik weer wennen aan het gewone leven. Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna juni en het ongeluk vond plaats op 2 april. Na bijna 2 maanden is de stellage om de pols verwijderd en zal Noa wel weer naar huis gaan. Maar ik heb daar nog geen weet van. Voor de volgende update moet u toch wel weer even wachten. Totdat ik "geholpen" wordt misschien, spannend he!.

   Zomer, najaar en winter 2006   

Ondertussen is het weer enige maanden verder. De zomer was lang en had alles wat een hond zou verlangen. Behalve de hitte dan, heerlijk dat mijn baasjes airco hebben, zouden alle mensen moeten doen voor hun huisdieren. Nee ik ben nog niet geholpen. Kenners zeggen dat dat niets meer uitmaakt in mijn karakter en zeg nou zelf ik ben toch niet gek... ik laat me niet helpen. En de basen zijn het met die man in die witte Jas eens, na 3 jaar veranderd er niet veel meer in het karakter van een hond en is helpen geen optie meer.
Iedere keer woef ik maar richting Baas, Wraaf Woef, hoe zit het nu met die woefsite?? maar de baas heeft geen tijd. Ja zeg nu zelf, ze moeten mij 3 x per dag uitlaten en ik wil wel een loopje van een uur hebben. Aangezien ze me niet willen loslaten omdat ik meteen de wereld wil verkennen moeten ze het maar voelen, niet dat ik het erg vind hoor!
Alleen voor de grote boodschap is de lijn (van 8 meter) wat te kort, ik wil graag in een besloten omgeving uit het zicht afscheid nemen van mijn verteerde voedselresten, dat hoeft niemand anders te zien! Als er genoeg speelkameraadjes zijn dan mag ik los omdat lijnen ook gevaarlijk kunnen zijn.

Van de zomer ben ik met de bazen naar Frankrijk geweest. We hebben familie bezocht die ik nauwelijks meer kende, maar wel erg leuk. Ook weer familie van die familie die in dit mooie land wonen op de Cote de Fumel
Ook mooie wandelingen in het Puy de Dome gebied en de Auvergne gemaakt. Prachtig gebied met mooie watervallen, vergezichten en berggebieden. Ik heb zelfs een uitdagende ervaring met 4 dames gehad.
Met de pols is alles weer goed gekomen, er is ondertussen in 2007 nog een gebroken rib bijgekomen, je hebt van die mensen. . . . .