Het dagboek van een Shiba Inu

   Dit is het vervolg van het dagboek van een Shiba Inu. De lotgevallen van Sherpa Kenzo Dandjo Tefrhe

   April Mei 2004

Op 2 april ben ik al weer een half jaar jong. Dus tijd om langzaam maar zeker ondeugend te worden. Hoera het wordt tijd voor de pubertijd. Alles wat ik geleerd heb ben ik zogenaamd weer vergeten. Af en toe luister ik voorbeeldig en af toe niet, dat moet je doseren om uit te vinden wie er de baas is. Nu is het natuurlijk zo dat ik uiteindelijk toch wel de baas wordt, maar ik geef mijn mensenbazen de indruk dat zij dat zijn.

Hoewel we hebben in de afgelopen periode nogal wat mensen over de vloer gehad en veel mensen bezocht, verjaardagen noemen ze dat. Ja en dan komen er andere mensen en dan moet je laten zien dat je erg lief bent. Zo lief dat iedereen zegt geef mij zo'n hond. En een Shiba vindt ook dat je af en toe bij iedereen even langs moet om even te laten zien dat je ze aardig vind, en dan ga je weer even rusten. Het voordeel is dat ik geen zwabberstaart heb die alles van tafel veegt en dat vindt iedereen erg praktisch.
De mensentraining is kennelijk afgelopen.
Mijn baas had klachten en hij is niet de enige, ze doen daar maar alsof alle honden gelijk zijn en de opmerking, alweer zo'n Shiba was genoeg... Maar ik merkte dat alle hondjes maar wat aan-rotzooien en mijn buurhond, een Labrador is na een jaar maar van de training afgegaan, valt niets meer te leren. Als ik een circushond had moeten worden dan had ik geen Sherpa geheten maar Popov of zoiets. Ondertussen wordt het almaar warmer, het voorjaar komt er aan. Ik ben heerlijk aan het ravotten in de tuin en werk me rot aan het maken van holen en het verplaatsen van boomtakken en wortels. In het park springen er allemaal beestjes op me, teken noemen ze dat en die moeten er dan weer door de baas worden afgehaald met een enge tang. Niet leuk, maar ze grijpen me beet en in een houdgreep plukken ze het monstertje van me af. Ik ben wel sterk, maar helaas is de baas sterker.

Verder heb ik nog steeds een ontzettende lol met Noah, die wel kleiner is geworden, of ben ik nu groter geworden. En het leukste is het baggeren in de kleine meertjes en poeltjes die in het park liggen. Het kan geen kwaad omdat het erg ondiep is en redelijk schoon water.
Met de baas loop ik verder vaak om de schooltuintjes heen. Erg leuk allemaal kinderen die in de grond wroeten, dat wil ik ook. Half april probeerde ik dichterbij te komen en duikelde pardoes in de sloot en ik kon er niet meer uitkomen.
Ik heb me nog suf gejankt en de baas maar doorlopen, die komt wel dacht ze. Gelukkig kwam het baasje me redden, anders was ik vast en zeker verzopen. Ik heb me eerst uitgeschud en ben toen lekker in de aarde gaan rollen en uiteindelijk in de houtmot lekker drooggerold. Hier zie je het resultaat.En stinken, die sloot ligt natuurlijk vol met al het rottende afval van die schooltuintjes, plantenresten en andere troep. Ach thuisgekomen heeft de baas me geprobeerd schoon te maken en na een lange droogtijd zie ik er weer goed uit. Een natte Shiba ziet er echt niet uit! Kinderen, die zijn ook erg leuk. Als ik op straat los mag lopen dan ren ik altijd even het schoolplein op om kennis te maken met de kinderen. Grote mensen of kleine mensen, ze zijn allemaal even leuk en gezellig. Heel speciaal is al die donkere mensen uit Afrika die hier wonen. Die houden niet van honden zeggen ze, maar wel van mij.

Weet je dat ik eigenlijk een Shiba Ken ben , maar ook een beetje een Shiba Inu, het karakter voor Inu is hetzelfde als voor Ken en de japanners noemen me een Siba Ken.
Maar goed dus dat mijn tweede naam Kenzo is, maar dat is ook weer wat anders.
De baasjes waren op Koninginnedag in contact gekomen met Japanse mensen die leuke dingen verkochten. En die zeiden meteen, "AAAaaah Shiba Ken...National Treasure of Japan". Nu noemen die Japanners hun eigen land Nippon i.p.v. Japan, 't zal best. Op een andere stand hebben ze een nieuw speeltje gekocht voor 10 Eurocent.

   Mei 2004

Vandaag heeft het baasje weer eens op het internet gezocht, naar nota bene mijn karakter. zo leren we toch weer wat.
Ik ben iets aan de grote kant, met mijn dikke vacht moeilijk te meten, maar met al dat haar 43 cm hoog en 60 cm lang. Hoeveel ik weeg weet ik niet, ongeveer een kilo of 12. Verder is alles goed aan me, rondom mijn neus moet ik nog wat witter en mijn staart krult al prima.
Op 3 mei gaat het vrouwtje met mij de deur uit en loopt pardoes een soortgenootje van mij tegen het lijf. Zomaar, ik ben niet meer de enige in de buurt. Deze Mauri komt uit Ruurlo en woont nu op het Maldenhof en dat is vlakbij Huntum, waar ik woon. Na de wat moeizame kennismaking van dit 3 maanden jonge pupje die zijn baas nog niet echt erkent en nogal snauwend en bang was heb ik me lekker even laten gaan en heb een lekkere drol uitgezocht om mijn geur eens lekker aan te passen. En de baas boos......, ik snap er niets van.
Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen, met de speciale shampo ruik ik weer lekker en is de baas ook weer blij. De kennismaking met Mauri was helaas eenmalig. Wel een vreselijk zielig verhaal, de baas van Mauri blijkt allergisch te zijn voor onze zachte donshaartjes en dan kan de hond niet bij de baas blijven. Dit is heel naar voor de baasjes , maar Mauri gaat weer terug naar Ruurlo en blijft daar bij de fokker met een heleboel andere Shiba's. Ach die baasjes uit de buurt mogen best eens langs komen om mij te aaien en ik laat de foto lekker staan, dan kan ik er nog eens aan denken.
Dus nu, snik, ben ik weer de enige Shiba in de buurt.
Gelukkig kon ik zondag 16 mei naar de Jongehondendag op manege ”Zilvia’s Hoeve”in Houten (Utrecht). Er is een keurmeester op die dag aanwezig en die zegt dan tegen je baas dat je mooi of lelijk bent. De keurmeester de Heer Joop Hiddes vond mij best aardig, maar mijn tanden laat ik niet zomaar zien. En zoveel honden, allemaal Akita Inu's, Shiba's en Great Japenese dogs. Ik zie het verschil niet, honden zijn honden, maar de grotere types kunnen best vervelend zijn en de kleine vrouwtjes bevestigen waarom een teef in het Engels een bitch is, wat een krengen. Wil je er meer van zien, kijk dan op deze pagina.

De week na deze jongehondendag, ontving mijn baas Mijn stamboom  , IK BEN NU OFFICIEEL!, niet dat mij het wat kan schelen, maar ik ben nu nummer 246120 van het Nederlands Hondenstamboek.